ആരേ സമയസൂചി- പറിച്ചതിനാലെന് മിഴികുത്തി, കാഴ്ച തുരന്നെടുത്തു?
കെട്ട കണ്ണില് കാലം കറുപ്പെന്നഴകി മുഖം മായ്ച് മേനിയഴിച്ച് സമയസൂചി തറഞ്ഞ നോവിന്നേക ഭൂമിയില് അകാലം,ഞാന്- നരച്ചു വിളറുന്നു.
അത്രമേല് നിറം കലര്ന്നതെന് കാഴ്ചയില് ഓരോ വരയിലും വരിയിട്ടവര് കൂട്ടമായ് ആകാശം നിറച്ചവര് മഴയായ് പെയ്തൊഴിഞ്ഞവരൊക്കെയും...
അടുക്കളച്ചുവരില് കരിഞ്ഞു പുകയായ്- പതിഞ്ഞമ്മ,ഉടലെടുത്തതും ഉയിരിലുപ്പു പാടമായച്ഛനും നോവുമുഷ്ണം പോല് പെങ്ങളും കാഴ്ച മരയ്ക്കുന്നു; നിറങ്ങളിലിറ്റുന്നൊരു തുള്ളി കണ്ണുനീര്!
കൂട്ടുകാര്, കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞവര്. പറിച്ചെറിഞ്ഞു പോയ പ്രണയസന്ധ്യകള് ഭ്രാന്തുവന്നകം പിളര്ന്നു- കുടല്മാല ചീന്തിയ രാവുറക്കങ്ങള്...
സമയസൂചിയില് കാലം, കാഞ്ഞിരം കയ്ചതും കാറ്റുകുറുകിയ മച്ചില് തളഞ്ഞതും.... വിരല് നീട്ടി, മുഖം ചിരിച്ചാരുമെത്താതെ പകല് വെന്തതും...
വാക്കില്, കാലപ്രയാണം
അകാലം, സമയസൂചി തറഞ്ഞ മിഴിയില് മൊഴി ചുരത്തുന്നു:
മറ്റൊരു കടല്, കാലപ്രളയം!
|
അടുക്കളച്ചുവരില്
കരിഞ്ഞു പുകയായ്-
പതിഞ്ഞമ്മ,ഉടലെടുത്തതും
ഉയിരിലുപ്പു പാടമായച്ഛനും
നോവുമുഷ്ണം പോല് പെങ്ങളും
....
ഉള്ളിലേക്കെറിയുന്ന വാക്കുകള്