| ആദ്യംകണ്ട പൂവിന്‌ പേരിടാനാവാതെപോയ ചിറകേ,നിനക്ക്‌... |
| Feb 17, 2009 |
(ഇലഞ്ഞരമ്പും പൂവിതളും
കവിതയാവുന്നതിനും മുമ്പെ,
ഇലയെ ഓര്‍മ്മകളോടെ വാരിപ്പുണര്‍ന്ന്
പൂക്കളെ പകല്‍ മുഴുവന്‍ ചുംബിച്ചുതീര്‍ത്ത
ദൈവത്തിന്റെ ചിറകുകളെ
വെയില്‍ എഴുതിവെച്ചിട്ടുണ്ടാവും,
കറുത്ത അക്ഷരങ്ങളില്‍.
നിഴലുകളിലേക്ക്‌ നീണ്ടും,ചുരുണ്ടും
ആ ഖണ്ഡകാവ്യങ്ങള്‍
ഇരുട്ടില്‍
ദൂരങ്ങളെക്കുറിച്ച്‌ കറുത്തുകൊണ്ടേയിരിക്കും... )
കറുപ്പ്‌,
ഒറ്റ ജീവിതം കൊണ്ട്‌
മരണത്തേയും
പ്രതിഷേധത്തേയും
സ്വയം ഏറ്റെടുക്കുന്നു
എല്ലാ പരാക്രമങ്ങളും
ഇരുട്ടില്‍ തപ്പുന്നു
തട്ടിമറിക്കുകയും
തട്ടിവീഴുകയുമാണ്‌
ജാതകമെന്ന്
ഡയറിയെഴുതുന്നു
ദൂരേക്ക്‌
പറിച്ചുനട്ട മരമായ്‌
പ്രണയത്തിനും
ഭ്രാന്തിനും
അസ്ഥി വളരും,
ചുവന്ന ഇലകള്‍
തളിര്‍ക്കും,
മഞ്ഞവെയില്‍ പോലെ
മുടി തഴയ്ക്കും...
മഴയപ്പോള്‍
കറുപ്പില്‍ പെയ്യും
ദൂരെ
ഒരാള്‍മാത്രം
കറുത്ത്‌ നില്‍ക്കും
ഒരു പേര്‌ പോലുമില്ലാതെ... |
| |
|
|
കവിത നന്നായിരിക്കുന്നു!
ഒരു വരി എന്റെ വക
“ഞാനോ നീയോ എന്നറിയാതെ”