കാക്ക എന്ന് ആദ്യം വിളിച്ചത് വല്യമ്മാവനെയായിരുന്നു ഒരു മരത്തിലേക്ക് നോക്കിയായിരുന്നു അതിനു ശേഷമാണ് കാക്കയെ കണ്ടത് കറുപ്പ് ഒരു നിറമാണെന്നറിഞ്ഞത്
കാക്ക പറന്നുപോയിരുന്നു കറുപ്പില് കിടന്ന് ചിരിച്ചുചിരിച്ച് ചോക്കിലെ വെളുപ്പ് മാഞ്ഞുപോയിരുന്നു കഴുകാന് ചെന്നപ്പോള് കുളത്തിന്റെ നിറം മറന്നുപോയിട്ടാവണം കറുത്ത ബോര്ഡ് വെളുത്ത് വന്നു
കുളം എന്തോ ഓര്ത്തുകിടന്നു
കുളക്കടവിലിരുന്ന് പറഞ്ഞുപറഞ്ഞ് അലക്കുകല്ല് അങ്ങിനെതന്നെയിരുന്നു അലക്കാനിട്ടതെല്ലാം കരയില് തന്നെ കിടപ്പുണ്ട് ഒട്ടും നേരമില്ലെന്ന് ഓര്ത്തുനിന്നവള് അലക്കുകല്ല് നോക്കിനില്ക്കുന്നുണ്ട് വെയില് വരുമെന്നൊ മഴ വരുമെന്നൊ പെണ്ണുങ്ങള് കല്ലാവുന്നുണ്ട്
വൈകുന്നേരമായിട്ടാവണം ഒരാള് ഓടിവന്ന് അലക്കുമ്പോള് കുളിക്കുമ്പോള് കുളം കലങ്ങുന്നു
മരം മുറിച്ചവനാവണം മതില് കെട്ടിയവനാവണം
അക്കരെയിക്കരെയെന്ന് നീന്തുമ്പോള് കുളക്കടവിലെ ആ മരത്തില് കാക്കയിരുന്ന് കരയുന്നുണ്ട് തറവാട്ടുകുളത്തില് മുങ്ങിപ്പൊങ്ങി നാല്പത്തിയഞ്ചാം വയസ്സില് കുട്ടി നീന്തല് പഠിക്കുന്നുണ്ട് കാക്ക പറയുന്നുണ്ട് നിനക്കു ഞാനൊരു മോട്ടോര് സൈക്കിള് വാങ്ങിത്തരാമെന്ന്
അതു കേട്ടിട്ടാവണം കുട്ടി കരക്കിരുന്ന് നീന്തുന്നുണ്ട് കാക്ക ഇപ്പോള് മതിലിനു മുകളിലാണ്
Labels: കവിത |
മനോഹരമായ കവിത...
ഒരു നാടു മുഴുവന് കവിതയിലുണ്ട്...