ജ്യോനവനിപ്പോള് കവിതയുടെ തൊട്ടടുത്താണ്. തൊട്ടുതൊട്ടിരിപ്പാണ്. അവര് അവരുടെ ഭാഷയില് സംസാരിക്കുന്നു ചിരിക്കുന്നു. തോളത്ത് കൈയിട്ട് നടക്കുന്നു. ഇലയാവുന്നു മരമാവുന്നു. കാറ്റാവുന്നു മഴയാവുന്നു...
ജ്യോനവനിപ്പോള് കവിതയാണ്... കവിത ജ്യോനവനാണ്.... ദൂരെയിരുന്ന് ഞാന് കവിത വായിക്കുന്നു എത്ര ദൂരെയാണ് ഞാന്. ................................................
എന്റെയീ കവിതകള് കാലഹരണപ്പെട്ടൊരു കലത്തില് കാക്കയിട്ട കല്ലുകള്.
സാമാന്യ ബുദ്ധിക്കാരനായ കാക്ക ഒരു കഥ കേട്ട്; വിശ്വസിച്ച് നേര്ത്തൊരു ശമനത്തിന് ഒരു തുള്ളി ജലത്തിനു കാതോര്ത്ത് കൈകോര്ത്ത് ചുണ്ടുരുമ്മി ചിറകിളക്കി നിറച്ചാലും നിറയാത്ത കലവും കഥയും കണ്ണില് പുരളാത്ത ജലവും വിട്ട് എന്നിലേയ്ക്കു തന്നെ തിരിച്ചുവന്നു. ദാഹിച്ചു വലഞ്ഞ് അതെന്നെ കൊത്തിപ്പറിച്ചു.
അപ്പോള് മറ്റൊരു കലം തേടിപ്പോകാന് പറഞ്ഞ് ഞാനൊരു കല്ല് അതിനു കൊടുത്തു!. (പൊട്ടക്കലം-29 നവംബര് 2007)
ജ്യോനവന്റെ പൊട്ടക്കലമെന്ന ബ്ലോഗിലെ ആദ്യത്തെ കവിത. കാക്കയാണ് ഞാന് നീ തന്ന കല്ലുമായ് എത്ര കടല് കടന്നു. ദാഹിക്കുന്നെടാ....ദാഹിക്കുന്നെടാ...
|
എഴുതിത്തീരാത്ത വാക്കേ
വിട